เว็บไซต์การท่องเที่ยวเกาสง

บรรพบุรุษของพื้นที่ชุ่มน้ําหย่งอันคือทุ่งเกลืออูชูหลินซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1908 ซึ่งเป็นฐานการผลิตเกลือที่สําคัญทางตอนใต้ของไต้หวัน และเป็นสักขีพยานถึงการขึ้นและลงของอุตสาหกรรมเกลือในไต้หวันในช่วงยุคอาณานิคมของญี่ปุ่น ทุ่งเกลือเจริญรุ่งเรือง และหลังจากรัฐบาลแห่งชาติเข้ายึดครองในปี 1952 ก็ได้รับการจัดระเบียบใหม่เป็น "ไต้หวัน เกลือ แมนูแฟคเจอริ่ง คอร์ปอเรชั่น" เพื่อพัฒนาอุตสาหกรรมเกลือต่อไปอย่างไรก็ตาม ด้วยการเปลี่ยนแปลงทางอุตสาหกรรมในช่วงทศวรรษที่ 1970 อุตสาหกรรมเกลือก็ค่อยๆ ลดลงในปี 1985 ไทพาวเวอร์ได้เข้าซื้อพื้นที่ดังกล่าว โดยวางแผนที่จะใช้เป็นที่ดินสําหรับการขยายโรงไฟฟ้าซิงตา ซึ่งถือเป็นจุดสิ้นสุดของทุ่งเกลือที่เคยเจริญรุ่งเรืองเมื่อเข้าสู่ประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ

บริษัท วูซูหลิน ผลิตเกลือ จำกัด
ตั้งอยู่ในพื้นที่ชุ่มน้ําหย่งอันบริษัท ผลิตเกลือ วูซูหลิน (สํานักงานไซต์) เป็นอาคารที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์มากที่สุดในบริเวณนี้สํานักงานไซต์มีสถาปัตยกรรมบาโรกดัตช์แบบดั้งเดิมของยุโรปผสมผสานองค์ประกอบของสไตล์ญี่ปุ่นและโดดเด่นอย่างเด่นชัดในใจกลางของที่ราบเกลือร้างอย่างไรก็ตามหลังจากที่ทุ่งเกลือถูกทิ้งร้างสํานักงานไซต์ต้องทนทุกข์ทรมานจากการละเลยและความเสื่อมโทรมในระยะยาวเนื่องจากสภาพแวดล้อมที่มีความเค็มสูงในที่สุดก็กลายเป็นอาคารที่อันตรายด้วยความตระหนักถึงวัฒนธรรมท้องถิ่นที่เพิ่มขึ้นโรงไฟฟ้าซิงตาจึงเริ่มให้ความสนใจกับสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งนี้และลงทุนในกองทุนฟื้นฟูในปี 2006 ทําให้อาคารอายุนับศตวรรษแห่งนี้ฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ในอดีตและกลายเป็นอนุสรณ์สถานทางประวัติศาสตร์ที่สําคัญที่เห็นการขึ้นและลงของอุตสาหกรรมเกลือของไต้หวัน

บริษัท ผลิตเกลือ วูซูหลินยืนหยัดมาตั้งแต่ยุคอาณานิคมของญี่ปุ่นจนถึงปัจจุบันด้านหน้าของมันสวยงามและการก่อสร้างก้อนกรวดก็สวยงามแม้ว่าสํานักงานจะถูกทิ้งร้างไปนานแล้ว แต่ยืนอยู่ท่ามกลางบ่อเกลือขนาดใหญ่ แต่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศทางประวัติศาสตร์ราวกับว่ากําลังบอกเล่าเรื่องราวของอุตสาหกรรมเกลือที่ครั้งหนึ่งเคยเฟื่องฟูเป็นอาคารที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่สําคัญ
อุทยานธรรมชาติป่าชายเลนยงอัน: เส้นทางแห่งการอยู่ร่วมกันระหว่างนิเวศวิทยาและสิทธิมนุษยชน
พื้นที่ชุ่มน้ําหย่งอันเคยเป็นพื้นที่สําหรับการผลิตเกลือ แต่ต่อมาได้รับมลพิษอย่างรุนแรงจากเถ้าถ่านหินเนื่องจากการก่อสร้างโรงไฟฟ้าพลังความร้อน ซิงตา โดยบริษัท พลังงานไต้หวัน ทําให้ไม่สามารถผลิตเกลือต่อไปได้ในปี 1986 บริษัท พลังงานไต้หวัน วางแผนที่จะใช้พื้นที่นี้เป็นแหล่งเก็บถ่านหิน แต่ชาวบ้านในท้องถิ่นและนักสิ่งแวดล้อมเข้ามาแทรกแซงเพื่อหยุดแผนนี้ด้วยการสนับสนุนของรัฐบาล ในที่สุดก็ถูกกําหนดให้เป็น "อุทยานธรรมชาติป่าชายเลนหย่งอัน" ในปี 1996 ปัจจุบันพื้นที่นี้ไม่เพียงแต่เป็นสักขีพยานในการเปลี่ยนแปลงทางอุตสาหกรรมของไต้หวัน แต่ยังกลายเป็นภูมิภาคที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดของระบบนิเวศป่าชายเลนตามแนวชายฝั่งเกาสง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของนกและพืชน้ําและสัตว์น้ําหลายสายพันธุ์ทําหน้าที่เป็นสถานที่สําคัญในการสังเกตนิเวศวิทยาทางธรรมชาติและส่งเสริมการศึกษาด้านสิ่งแวดล้อม และแสดงให้เห็นถึงคุณค่าที่ยั่งยืนของการอยู่ร่วมกันระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ

ดินแดนสมบัติทางนิเวศวิทยาที่ป่าชายเลนอยู่ร่วมกับนก
พื้นที่ชุ่มน้ําหย่งอันมีระบบนิเวศป่าชายเลนที่อุดมสมบูรณ์ ซึ่งไม่เพียงแต่ช่วยป้องกันการกัดเซาะของลมและทราย ปกป้องตลิ่ง และทําให้คุณภาพน้ําบริสุทธิ์ แต่ยังทําหน้าที่เป็นที่อยู่อาศัยที่สําคัญสําหรับสิ่งมีชีวิตต่างๆ ป่าชายเลนในไต้หวันส่วนใหญ่ประกอบด้วยสายพันธุ์ต่างๆ เช่น อาวิเซนเนีย มารีน่า กันเดลเลีย โอโบวาตา บรูจิเเกียร่า จิมโนริซ่า และริดโซโฟรา อาพิจุลาดา ทางตอนใต้ กันเดลเลีย โอโบวาตา และ บรูจิเเกียร่า จิมโนริซ่าพบเห็นได้บ่อยกว่า ก่อให้เกิดกําแพงสีเขียวที่หลากหลายและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

ตั้งแต่เดือนตุลาคมของทุกปีถึงเดือนเมษายนของปีถัดมา นกอพยพหายาก เช่น นกช้อนหน้าดํา จะอพยพจากทางเหนือและมีจํานวนสูงสุดตั้งแต่เดือนมกราคมถึงมีนาคม ทําให้พื้นที่ชุ่มน้ําแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยที่สําคัญสําหรับฤดูหนาวและหาอาหารนอกจากนี้ บ่อเกลือหย่งอันซึ่งเป็นพื้นที่ชุ่มน้ําบึงเกลือที่ใหญ่ที่สุดทางตอนใต้ของไต้หวัน ยังดึงดูดนกกว่า 110 สายพันธุ์ รวมถึงสัตว์ป่าคุ้มครองชั้นหนึ่ง เช่น นกช้อนหน้าดํา นกกระสาขาวตะวันออก และเหยี่ยวเพเรกริน รวมถึงสายพันธุ์ที่ได้รับการคุ้มครองชั้นสอง เช่น นกกระสาดํา นกออสเปรย์ และนกนางนวลน้อยในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงในแต่ละปี จะมีนกอพยพจํานวนมากหยุดที่นี่ ทําให้เกิดฉากดูนกที่น่าตื่นตาตื่นใจซึ่งดึงดูดผู้ที่ชื่นชอบธรรมชาติจํานวนมากให้สํารวจ

พื้นที่ชุ่มน้ํา หย่งอันได้รับการกําหนดให้เป็นพื้นที่นกที่สําคัญ (IBA) โดยสหภาพอนุรักษ์นกระหว่างประเทศในปี 1999 และในปี 2018 ได้รับการยอมรับว่าเป็นพื้นที่ชุ่มน้ําที่สําคัญในท้องถิ่นโดยกระทรวงมหาดไทยพื้นที่นี้ไม่เพียงแต่มีทางเดินสีเขียวของป่าชายเลนเขียวชอุ่ม แต่ยังทําหน้าที่เป็นสวรรค์สําหรับนกอพยพ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความมีชีวิตชีวาของระบบนิเวศพื้นที่ชุ่มน้ําที่เจริญรุ่งเรืองอย่างชัดเจน​​​​​​​